ቃላት መምህር፣ ወዲ ዳዊት፣ ንጉሥ ኣብ ኢየሩሳሌም.

ከንቱ ከንታት ይብል መምህር፤ ከንቱ ከንታት፤ ኩሉ ከንቱ እዩ.

ምንታይ ትርኢት ኣለዎ ሰብ ካብ ኩሉ ስራሕ ዝገብሮ ትሕቲ ጸሓይ?

ሓደ ትውልዲ ይሓስይ፣ ካልእ ትውልዲ ይመጽእ፤ ግን ምድሪ ለዘለዓለም ትቆም እያ.

ጸሓይ እውን ትልዕ፣ ጸሓይ ትዓርፍ፤ ናብ ቦታ ዝለዓት ትሓቕል ትመለስ.

ነፋስ ናብ ደቡብ ይኸይድ፣ ከምኡ ናብ ሰሜን ይተራየይ፤ ዘይትበል ይዞር ይዞር፣ ነፋስ እውን እቲ ዙርያታቱ እንዳ እደገና ይመለስ.

ኩሉ ወንዝታት ናብ ባሕሪ ይፈስሱ፤ ባሕሪ ግን ኣይሞልንን። ናብ ቦታ ካብ ዝመጹ ወንዝታት እዚ እደገና ይመለሱ.

ኩሉ ነገር ብጕድለ ሞልኩ እዩ፤ ሰብ ክነገረው ኣይክእልን። ዓይኒ ብራእይ ኣይትረክብን፣ እዝን እውን ብስምዒ ኣይትሞልን.

ዝነበረ ነገር ዝኸውን እዩ፤ ዝተሰርሐ ነገር እውን እቲ ይተሰርሕ ዘለዎ እዩ፤ ትሕቲ ጸሓይ ሓድሽ ነገር የለን.

“እዚ ርኣዩ፣ ሓድሽ እዩ” ብምባል ክንብል ዘኽእል ምንም ኣለ? ናይ ቀደም ጊዜ ኣሎ ነበር፣ ቅድሚና ዝነበረ.

ትዝናና ስለ ቀዳማይ ነገራት የለን፤ ዝመጹ ነገራት እውን ምስ ዝመጹ ድሕሪ ሰባት ትዝናና ኣይኮነን.

ኣነ መምህር እዚ፣ ኣብ ኢየሩሳሌም በላዕሊ እስራኤል ንጉሥ ነበርኩ.

ልበይ ኣተውኩ ኩሉ ነገር ዝሰርሑ ትሕቲ ሰማይ ብጥበብ ክፈልጥን ክምርምርን፤ እዚ ዝኸረኸረ ጕድለ ኣምላኽ ንወዲ ሰብ ክይተካይዱ ሰገደሎ.

እቲ ትሕቲ ጸሓይ ዝሰርሑ ኩሉ ስራሕ ረኣይ፤ እናበለ እዚ ኩሉ ከንቱ እዩ፣ ናይ ነፍስ ጸገም እዩ.

ዝጠውነ ክተካእ ኣይክእልን፤ ዝጎደነ እውን ክተቆጽር ኣይክእልን.

ኣብ ልበይ እዚ እብል፣ “እወ፣ ኣብ ክብር ደጊምኩ፣ ጥበብ ካብ ኩሉ እቲ ቅድሚያ ኣብ ኢየሩሳሌም ዝነበሩ ይልብ በዝሐ፤ እውን ልበይ ብዙሕ ልምዲ ኣብ ጥበብን እውቀትን ነበረዎ.”

እውን ልበይ ኣተውኩ ጥበብ ክፈልጥን ክወቕርን፣ እንተኾነ ሓሙኽነትን ጭልፊትን ክፈልጥ፤ እዚ እውን ናይ ነፍስ ጸገም እዩ ረኣይ.

እምበር ብዙሕ ጥበብ ብዙሕ ሕዝነት እዩ፤ ዕውቀት ዝድልይ ሰብ ሓዘን ይድልይ.