ራብ ከቢድ ነበረ በምድሪቱ።

ካብ ግብጽ ዝኣመጹዎ ሓብል እንተ በሉ ድማ፣ ኣቦም ኣለላቶም፡ “ደጊምኩም ሂዱ፥ ሓንሳብ መግቢ ንሕና ሸርዉ።”

ይሁዳ ንእሱ ኣለዎ፡ “እቲ ሰብ ብጽኑዕ ነግረና እዩ፣ ‘እንተ ሓውኹም ምስኹም ኣይኮነ ኣፊየ ኣይትረክቡን’ በለና።”

“እንተ ሓውና ምስና ትሰድድየና፣ ንታሕታይ ክንሄድን ምግቢ ክንሽዓን ኢና።”

“ግን እንተ ኣይትሰድድዮን፣ ንታሕታይ ኣይንሄድን፤ ምክንያቱ እቲ ሰብ ነግረና እዩ፡ ‘እንተ ሓውኹም ምስኹም ኣይኮነ ኣፊየ ኣይትረክቡን’ ብሎ።”

እስራኤል ኣለላቶም፡ “ስለምንታይ እዚ ክፉዕ ነገር ብዘለኹም እኔ ከምዝገብርኩም በይኑ? እቲ ሰብ ሓው ኣሎና እንተ ኣሎ ንሱ ስለ ተነግረኩም ምንታይ?”

እዚኦም ብሉ፡ “እቲ ሰብ ብጽኑዕ ስለ ሁናቴናን ስለ ትውልዲናን ጠይቐና እዩ፤ ‘ኣቦኻትኩም እሞ እዩ ብስታ ኣሎ? ካልእ ሓው ኣሎኹም?’ ብሚል። ንእዚ ቃላት እንተሰማዕና መሠረት ነገረነው። እሱ ‘ሓውኹም ንታሕታይ ኣመጹዎ’ ክብል እዩ ክንፈልጥ ነይርና ዶ?”

ይሁዳ ንኣቦርሱ እስራኤል ኣለዎ፡ “እቲ ወዲ ምስዬ ስደድዎ፤ ንንነስን ንንሄድን፤ ንንእምብርናን ንኣይንሞትን፣ ንሕናን ንስኻን ከምኡውን ቆልዓትና።”

“እኔ ዋስነት ክሆንለይ እየ። ካብ ጡቤ ትጠይቀይካዮ ትኽእል። እንተ ንኣኻ ኣይኣመጽእኩዎን እና ቅድሚካ ኣይኣቐመጥኩዎን፣ ለዓለም ክተኸፍለኒ ይኸውን።”

“እንተ ኣይተዘገይናን እኮ፣ ሕጂ እዚ ካልእ ጊዜ ናትዮ ንመለስ ነበርና።”

ኣቦም እስራኤል ኣለላቶም፡ “ሕጂ እንተ ከምዚ ይግባእ እዩ እንተ ኮይኑ፣ ይኹን እዚ ግበሩ፤ ኣብ መሸክሻትኩም ካብ ዝበለጸ ፍራፍሬ ናይ ምድሪ ኣንሱ፣ ለእቲ ሰብ ስጦታ ኣታሕዱ፤ ንንሽ ባልሳምን ንንሽ ማርን ቅመማትን ማርራን ኣጋውን ኣልሞንድን።”

“ድቓል ገንዘብ ብእጃኹም ኣንሱ፤ መጀመርታ ጊዜ ኣብ ኣፍ ጃንዓትኩም ዝመለሰ ገንዘብ እንደገና ብእጃኹም ኣንሱ፤ ምናልባት ስሕተት ነበረ።”

“ሓውኹምን ኣንሱ፣ ንንነስን ደጊምኩም ናብ እቲ ሰብ ሂዱ።”

“ኣምላኽ ምሉእ ኀይል ቅድሚ እቲ ሰብ ምሕረት ይሃብኩም፤ ካልእ ሓውኹምን ብንያምን ክሰድድልኩም እንተኾነ። እኔ እንተ ተማህጸ እየ ተማህጸ እየ።”

እቶም ሰባት እቲ ስጦታ ወሰዱ፣ ድቓል ገንዘብ ብእጃኻቶም ወሰዱ፣ ብንያምን እውን፤ ነሱ ነሱ ተነሱ ናብ ግብጽ ንታሕታይ ወረዱ፣ ቅድሚ ዮሴፍ ቆሙ።

ዮሴፍ ብንያም ምስኣቶም እንተ ኣየየዎ፣ ንዳይ ቤቱ ኣለዎ፡ “እዚኦም ሰባት ናብ ቤት ኣመጹሎም፤ እንስሳ ኣርዱን ተዘጋጅቲ ኣድርጉ፤ እዚኦም ሰባት ቀትሪ ምስ እየ ክበሉ እዮም።”

እቲ ሰብ ከም ዮሴፍ ዘዘዘዎ ኣደረገ፤ እቶም ሰባት ናብ ቤት ዮሴፍ ኣመጻኣሞም።

እቶም ሰባት ፈርሑ፣ ምክንያቱ ናብ ቤት ዮሴፍ ስለ ተገበሩ። እንዲ ብሉ፡ “መጀመርታ ጊዜ ኣብ ጃንዓትና ዝመለሰ ገንዘብ ስለዚ እኮ ኣመጽእና፤ ምክንያት ክፈልጥ ይመስለና እዩ ንምቅጣብ ክደልይ፣ ክወድቕ ሓርነት ንምውሳን ከም ባርያት ክወስዶናን እንሳሕናን ክወስደን።”

ንዳይ ቤት ዮሴፍ ቀረቡ፣ ኣብ መደረ ቤት ምስኡ ተነጋገሩ።

እንዲ ብሉ፡ “ጌታ ሆይ፣ መጀመርታ ጊዜ ብርግጽ ምግቢ ንሽዓ ናብ ታሕታይ መጻእና።”

“ናብ መንጠቆ እንተ መጻእና ድማ ጃንዓትና ክፈትና፣ እዚ እዩ ነገር፤ ገንዘብ እያን እያን ሰብ ኣብ ኣፍ ጃንዑ ነበረ፤ ገንዘብና ብሙሉእ መዘናን። እዚ ድማ እንደገና ብእጃና ኣመጻእነዎ።”

“እንተኻ ካልእ ገንዘብ ምግቢ ንሽዓ ብእጃና ኣመጻእና። ገንዘብና ኣብ ጃንዓትና ማን ኣእትዎ እንተ ኾነ ኣይንፈልጥን።”

እሱ ኣለና፡ “ሰላም ይኹን ላብኹም፣ ኣይትፈሩ። ኣምላኽኹምን ኣምላኽ ኣቦኻትኩምን ሐብቲ ኣብ ጃንዓትኩም ኣሃብኩም፤ ገንዘብኹም እየ ዘበለኒ።” እሞ ስምዖን ኣመጻኣሎም።

እቲ ሰብ እቶም ሰባት ናብ ቤት ዮሴፍ ኣመጻኣሞም፣ ማይ ሰጋባሞም እግሪኣቶም ሻዱ፤ እንሳሕኻቶም ምግቢ ሰገበላ።

ዮሴፍ ቀትሪ ክመጽእ ይኸውን ስለ ሰሙ ስጦታታቶም ኣዘውትሩ፤ እዚ ኣብዚ ክበሉ እዮም ስለ ሰሙ።

ዮሴፍ ናብ ቤቱ እንተ መጸ ድማ፣ ኣብ እጃቶም ዝነበረ ስጦታ ናብ ቤት ኣመጹሎ ሰጡቶ፣ ናብ ምድር ተንበሩ ሰገዱለመ።

እሱ ስለ ዕድላቶም ጠይቐዮም ኣለ፣ “ዝነገርኩሞ ዓባይ ሰብ ኣቦኻትኩም ብስታ ኣሎ ዶ? እሞ እዩ ብስታ ኣሎ?”

እዚኦም መለሱ፡ “ዕገለኻ ኣቦና ብስታ ኣሎ፣ እሞ እዩ ብስታ ኣሎ።” እሞ ራእሳቶም ኣዘንቱ ተንበሩ ስግደት ገብሩ።

እሱ ዓይኖቱ ኣንስዮ ሓውኡ ብንያም ወዲ እናቱ ክሳብ ኣየየዎ፣ ኣለ፡ “እዚ ዝንኡ ሓውኹም ዘንገርኩሙ ዶ? ኣምላኽ ይምረክካ ወዲእየ።”

ዮሴፍ ተግደፍ ኮነ፤ ምኽንያቱ ልቡ ንሓወ ተንብበ ነበረ። ክትካኣ ዘለዎ ስፍሓት ደለየ፤ ናብ ክፍሊ ቤቱ ገበረ በዚ ተኸደነ።

ፊቱ ሻድደ፣ ወጻአ፣ ራሱ ተግዘዘ ኣለ፣ “መኣዲ ኣቐመጡ” በለ።

እሱ ለብዙኡ ምግቢ ኣቐመጡሎ፣ እዛ ለብዛቶም ኣቐመጡሎም፣ ምስ እሱ ዝበሉ ግብጻውያን ደግሞ ለብዛቶም ኣቐመጡሎም፤ ምክንያቱ ግብጻውያን ምስ ዕብራውያን ዳባ ኣይበሉን፣ ዚእዚ ንግብጻውያን ርክስ እዩ።

እቶም ቅድሚኡ ተበሉ፤ ቀዳማይ እንተ ውልድ ዝነበረ ብኩሉ እንተ ትውልዲ ተስርዩ፣ ዝንኡ ደጊም ብኩሉ እንተ ዕድመ ተስርዩ። ሰባት እርስኻ እርሳት ተደነቑ።

እሱ ክፍሊ ምግቢታት ካብ ቅድሚኡ ወስዶ ላኣኻቶም፤ ግን ናይ ብንያም ክፍሊ ካብ ናብራቶም ሓሙሽ ዕጥፍ ዝበዝሐ ነበረ። ሰበረዉ፣ ምስ እሱ ተደሰሱ።