እንዚያ ቢልዳድ ሹሐዊ መለሰ እንዲ በለ:

እስከ መትክ ቃላትኩም ትውድኡ? ተጠንቀቑ፣ እሞ ንንዛረብ.

ስለምንታይ እንስሳት ከም ዝሆና ተቈጽርና፣ ኣብ ዓይናትኩም ከም ዝተናነሰና ተቆጽርና?

ብመዓቱ ነፍሲኡ ይቁጨርጭር፤ ምኽንያትካ ምድር ትጣል? እብን ካብ ቦታኡ ይነቐል?

እወ፣ መብራቱ ክፉ ሰብ ይጠፍእ፣ ነበልባሉ እሳቱ ኣይብርሓንን.

መብራን ኣብ ድንኳኑ ይጨልም፣ መብራቱ ምስኡ ይጠፍእ.

እግራት ኃይልኡ ይታጠቁ፣ ምክሩ እቲ እሱውን ይወድቀዎ.

እርሱ ብእግራቱ ናብ መረብ ይጣል፣ ኣብ ሽንብር ላዕለ ይርከብ.

ሽንብሩ ከመናቱ ይይዝዎ፣ ምስራቕ ይላዕልዎ.

ሽንብር ኣብ መሬት ንሱ ተዳለዩ እዩ፣ መያዣ ኣብ መንገዱ ተሰናኸረ.

ድንጋጤታት ኣብ ኩሉ ጎን ይፍርሑዎ፣ ኣብ እግሩ ይነድዱዎ.

ኃይልኡ ብረሃብ ይሰርሕ፣ ጥፋት ኣብ ጎነኡ ዝተዘጋጀት ትርከብ.

እቲ ኃይል ቆርበቱ ትበልዕ፤ ቀዳማይ ወለድ ናይ ሞት ኃይሉ ይበልዕ.

ተስፋኡ ካብ ድንኳኑ ሥር ይነቐል፣ ይመራዎ ናብ ንጉስ ፍርሀት.

ኣብ ድንኳኑ ዘይዑ ይነብር፤ ጥንቸል ኣብ መኖሩ ይበትን.

ሥርኡ በታሕቲ ይድረቕ፣ ላዕለዋይ ኢራኡ ይቆረጥ.

ትዝናቱ ካብ ምድር ትጠፍእ፣ ኣብ መንገዳት ስሙ ኣይኮነን.

ካብ ብርሃን ናብ ጨለማ ይነድድ፣ ካብ ዓለም ይተኽይድ.

ኣብ ሕዝቡ ወልድ ወይ ዘር ኣይኮነን፣ ኣብ መኖራቱ ዝተረፈ ማንኛይ ኣይኮነን.

ንኋላ ዝመጹ ብዕለቱ ይደንግጡ፣ እንደ ቅድሚት ዝሄዱ ዝፈርሑ.

በርግጽ እነዚ እዮም መኖራት ክፉ ሰባት፣ እዚ እዩ መቦታ ኣምላኽ ዘይወቕሩ ዘለዎ.