ኣምላኽ, ለዓለም ክትኣልየና ስለምንታይ? ቁጽዕካ ከመ ጭስ ስለምንታይ ይነነዕ ላዕለ በጊ ማሕለትካ?

ማእበል ሕዝብካ እዚ ኣስተኽል፤ ካልኦ ዘመን ዝገዛኻዮ፤ በትር ናይ ርስኻ እዚ ኣስተኽል፤ ዝፈታንካዮ፤ እዚ ተራራ ጽዮን ኣብቲ ተነበርካ.

እግርካ ኣንቃ ናብ ዘይተውዋእ ፍርሒታት፤ እንኳዕ እቲ ጠላት ኣብ ቤተ መቅደስ ዝገበረዮ ኩሉ ክፉእ ስራሕ.

ጠላትካ ኣብ ማእከል ማእበልታትካ ይጮኹ፤ ባነራቶም እንተ ምልክታት ኣበርክቱ.

እንተ መዶ ሲርከፍ ኣብ ዝጥህለ ዛፍ ዝታወተ ሰብ እንዳ ይመስሉ ነበሩ.

ነገር ግን ሕጂ ዕተብ ተቅሪጽ ስራሑ ብመዶን ብመመትን ብሓደ ግዜ ሰብሩ.

እሳት ኣብ ቤተ መቅደስካ ወረዱ፤ ስምካ ዝተጠረፀሉ መንበር ናብ መሬት ኣወረዱ እንተዝኾነ ኣረኸሱ.

ኣብ ልቦም እቲ, “ሓባር ንኽእል ንኽንጠፍእኦም” ብለዉ፤ ኣብ ምድሪ ዘለዉ ናይ ኣምላኽ ምብባል ቦታታት ኩሉ ኣቃጠሉ.

ምልክታትና ኣይንርኣይን፤ ንድሕሪ ድማ ትንቢተኛ የለን፤ እስከ መንታይ ክዘልል ዝርድእ በናትና ሰብ የለን.

ኣምላኽ, እስከ መንታይ ተቃራኒ ክዘሓፍካ? ጠላይ ለዓለም ስምካ ክይሕግስ ይኸውን?

ስለምንታይ እጅካ, እንኳ የማና እጅካ, ትሕብ? ካብ ጡንኻ ኣውጽኣ.

ኣምላኽ ከዋኽብ ዘመን ንጉስየ እዩ፤ ኣብ መእከል ምድር ዕድነት ይሰርሕ.

ባሕሪ ብኃይልካ ፈርስካ፤ ኣብ ማይ ራእሶም ናይ ባሕሪ ዝዓብዩ እንስሳት ሰበርካ.

ራእሶ ሌቪያታን ብክፍል ብክፍል ሰበርካ፤ ምግቢ ንሕዝቢ ኣብ ምድረ በዳ ዝነብሩ ኣድላኻ.

ምንጭን እጥር ማይን ከፍልካ፤ ሓይለኛ ምስኖታት ኣርጸካ.

መዓልቲ ንኻ እዩ፣ ለይቲ ደጊም ንኻ እያ፤ ብርሃንን ስሩዕን ኣዘጋጀካ.

ወሰናታት ምድር ኩሉ ኣንጽርካ፤ በጋን ክረምቲን ሠርሕካ.

እዚን ኣስተኽል, እግዚኣብሄር፤ ጠላት ንካ ሓስረ፣ ሕዝቢ ሰነፍ ስምካ ሕግሲ.

ነፍሲ ዋርባኻ ንክፋዕ ብዙሕ ሕዝቢ ኣትስጥዕ፤ ማእበል ድሑትካ ለዓለም ኣትርሳ.

ቃል ኪዳንካ ኣክብረይ፤ እንተ ዝጸልሙ ቦታታት ምድር ቤት ጨካነት ተሞሉ እዮም.

ዝግፍኡ ብሓፍሪ ኣይመለሱን፤ ድሑትን ደፋርን ስምካ ይመስግኑ.

ተነስእ, ኣምላኽ, ጉዳይካ ርከብ፤ ሰነፍ ሰብ መዓልቲ መዓልቲ ከመዲ ዝሓስረካ ኣስተኽል.

ድምጺ ጠላትካ ኣይትርሳ፤ ጭጭታ እቲ ዝተነሱ ኣብ ላዕሊኻ ድሕሪ ድሕሪ ይበዝሓ ኣሎ.