እግዚኣብሔር፣ ንምድርካ ብሞጎስ ነበርካ፤ ምርእሲ ያዕቆብ መለስካ።

ዐመጻ ህዝብካ ሰርሓካ፤ ኩሉ ኃጢአታቶም ከደንካ። ሰላሕ።

ኩሉ መዓትካ ኣውጺእካ፤ ካብ ብርቱዕ መዓትካ ተመለስካ።

ኣምላኽ ድኅነትና፣ ንሕና መለስና፤ መዓትካ ናብና ዘለዎ ይትወድእ።

ንሕና እስከ ለዓለም ትሓስን ኢኻ? መዓትካ ናብ ትውልድ ኩሉ ትስዕር ኢኻ?

እንደገና ኣይትሕይወናን፣ እዚ ህዝብካ በኣኻ ክደስ ንምኽእል?

እግዚኣብሔር፣ ምሕረትካ ኣርኣና፤ ድኅነትካ ሃብና።

እቲ ኣምላኽ እግዚኣብሔር ምንታይ ይዛረብ እምስማዕ፤ እሱ ንህዝብኡን ንቅዱሳኑን ሰላም ይዛረብ እዩ፤ ግን እንደገና ናብ ስንኩልነት ኣይተመለሱን።

እውን ድኅነቱ ናቱ ዝፈሩ ሓርቢ እዩ፤ ክብሩ ኣብ ምድርና ክነብር።

ምሕረትን እውነትን ተገናኡ፤ ጽድቕን ሰላምን እርስእሳቶም ተሳመዑ።

እውነት ካብ ምድር ትፈልቅ፤ ጽድቕ ካብ ሰማይ ይመለከት።

እወ፣ እግዚኣብሔር ጥዑም ነገር ይሃብ፤ ምድርና ፍሬኣ ትሃብ።

ጽድቕ ቅድሚኡ ይኸይድ፤ ንሕና ኣብ መንገድ እግሪኡ ይደርድርና።