እግዚኣብሔር ኣምላኽ ድንነትየ፣ መዓልቲን ለይቲን በፊትካ ጮኻ ኣለኹ።

ጸሎትየ በፊትካ ይመጽእ፤ መንታኻ ናተይ ጩኸት ኣመልል።

ነፍስየ ብመከራ ሞልካ እያ፤ ሕይወትየ ናብ መቃብር ቀረባ እያ።

ናብ ጕድጓድ ዝወርዱ ሰባት ማእከል ተቆጥረ ኣለኹ፤ እንተ ኃይል ዘይብሎ ሰብ እየ።

ኣብ ሙታን እንተ ነጻ ዝሆን እየ፤ እንደ ተገድፉ ኣብ መቃብር ዝነብሩ፣ እነዚ ደጊም ኣይትትዘከረን፤ ካብ እጅካ ተለዩ።

ኣብ ዝታሕበ ጕድጓድ ኣንበርካኒ፣ ኣብ ጨለማን ኣብ ጥልቀትን።

መዓትካ ብጽንዓት ላዕለይ ተተኽመ ኣለ፤ ብኩሉ ማእበላትካ ኣጨነቕካኒ። ሴላ።

ዝወቐሰዶይ ሰባት ካብየ ርሑቕ ኣድላኻኒ፤ ናቶም ርኩስ ክይብሉኒ ኣድላኻኒ፤ ተዘግበ ኣለኹ፣ ክወጽእ ኣይክእልን።

ብመከራ ዓይኔ ደኽሞ ኣላ፤ እግዚኣብሔር፣ መዓልቲ ንመዓልቲ ኣጥርየ ኣለኹ፤ እጆተይ ናትካ ዘርጋ ኣለዋ።

ሙታን ተዓምራትካ ይታወት ድዩ? ሙታን ይነሱ ንኣኻ ይመስገኑ ድዩ? ሴላ።

ፍቕረ-ምሕረትካ ኣብ መቃብር ይነግር ድዩ? ወይ ታማኒነትካ ኣብ ጥፍኣ ትታወት ድዩ?

ተዓምራትካ ኣብ ጨለማ ይታወት ድዩ? ጻድቕነትካ ኣብ ምድሪ ረሳእ ትታወት ድዩ?

ግን ንኣኻ ጮኻ ኣለኹ እግዚኣብሔር፤ ጠዋት ጸሎትየ በፊትካ ትመጽእ።

እግዚኣብሔር፣ ነፍስየ ስለምንታይ ትጥል? ፊትካ ካብየ ስለምንታይ ትሰውር?

ካብ ወጲነየ ጀሚሩ ተመክሮ እየ፣ ለመሞት ዝቅርብ እየ፤ ብሽፍናትካ ክከርኪር ስነይ ተዛተረ።

መዓትካ ብጽንዓት ላዕለይ ይውፅእ እዩ፤ ሽፍናትካ ከፍለዮኒ።

መዓልቲ ንመዓልቲ እንተ ማይ ኣብ ዙሪያየ መጽኡ፤ ብኣንድነት ኣካበቱኒ።

ወዳእናይን መሓዛይን ካብየ ርሑቕ ኣድላኻኒ፤ ዝወቐሰዶይ ሰባት ኣብ ጨለማ ኣትሕትሕካሎም።