ኣብ መራሒ ጋር ክትበል ብምንባር እንተ ሆንካ፣ ብጥራይ በፊትካ ዘለዎ ነገር ኣስተውዕ።

እንተ ምግቢ ዝወድእ ሰብ እኮ ኢኻ፣ ሰናይ ኣብ ክስድካ ኣእርክ።

ካብ ጥራይ ምግቡ ኣይትመንትስ፤ እሞ ምግቢ ሓስየ እዮም።

ንምሃብ ሃብቲ ኣትገመግም፤ ካብ ጥበብ ራእስኻ ተቁም።

ብዘይ ዘለዎ ነገር ዓይንኻ ትጽብቕ ኢዩ? ሃብቲ ርግጽ ጭንጫይ ይወስክ እዩ፤ ከም ነስር ናብ ሰማይ ይበርሕ።

ዓይን ክፉ ዘለዎ ሰብ ዳብ ኣይትብል፣ እንኳን ጥራይ ምግቡ ኣይትናፍቕ።

እንታይ ይከርእ ኣብ ልቡ ከምኡ ድዩ እዩ፤ “ብል እና ሰብር” ብምልካ ይበልካ፣ ግን ልቡ ከምኻ ኣይኮነን።

ዝበለኻዮ ንጥረ-ምግብ ትቅስስዎ፣ እንተዘይኮነ ቃላትኻ ጣፍጣፋ ትጠፍእ።

ኣብ እጆ ሓፍየ ኣይትናገር፤ እሞ ጥበብ ቃላትኻ ይቕስል።

መለለይ መሬት ጥንታዊ ኣይትኣወክ፤ ኣብ ስፍሓት ዘይኣቦ ዕዲ ኣይትግበር።

መድኃኒኦም ብርቱዕ እዩ፤ ስለ ጉዳያቶም ከምካ ይምልስ።

ልብኻ ንትምህርቲ ኣብርክት፣ እጆኻ ንቃላት እውቀት ኣድላይ።

ቅጥዒ ካብ ዕድመ ንኡስ ኣይትኣትሕ፤ ብበትሪ እንተ ገበየካዮ ኣይሞትን።

ብበትሪ ትገብየኦ፣ እና ነፍሱ ካብ ሲኦል ትፈርድዮ።

ወዲየ፣ እንተ ልብኻ ጠቢብ እዩ፣ ልበይ እንኳ ይደስ እዩ።

እውን ውሽጣይ ይደስ ይደስ እዩ፣ ከንፈርኻ ትክክል ነገራት እንተ ይናገር።

ልብኻ ኃጢአን ኣይደሓስይ፤ ግን በዓል ዕለት ኩሉ ፍርሒ እግዚኣብሄር ኣትኖር።

ርግጸ ነገር መጨረሻ ኣሎ፤ ተስፋኻ ኣይተቐርጽን።

ስማ ወዲየ እና ጠቢብ ሁን፣ ልብኻ ኣብ መንገዲ ምምራሕ ኣምር።

ኣብ ብዙሕ ወይን ዝጠጣዉ መካነ ኣይትኾን፣ ኣብ ስጋ ብማዕበል ዝበልዉ መካነ ኣይትኾን።

ሰከራይን ላምዓን ናብ ድህነት ይመጹ፤ ንኹማነት ሰብን ብከረጢ ትልበሰዎ።

ኣቦኻ ዝወለደካ ስማዎ፣ ኣደኻ እንተ ተረኸየት ኣይትቕስላ።

እውነት ግዛእ፣ ኣይትሸጥን፤ እውን ጥበብን ትምህርቲን ምርርዓን ግዛእ።

ኣቦ ጻዕዳ ወዲ ብጽኑዕ ይደስ፤ ጥበበኛ ወዲ ዝወለደ ብእሱ ደስታ ይእምር።

ኣቦኻን ኣደኻን ይደሳሉ፣ ዝወለደትካ ትደስ።

ወዲየ፣ ልብኻ ሃበኒ፣ ዓይንኻ መንገዳተይ ኣትበይን።

ዝንጀራ ጥራእ ጕድጓድ እያ፣ ባዕዲት ሴት ጭንክር ጕድጓድ እያ።

ከም እንሬት ንምናራ ትቕረን ትጠቕመም፣ እና ኣብ ሰባት ዝተላለፉ ትብዛሕ።

ማን ወዮ ዘለዎ? ማን ሓዘን ዘለዎ? ማን ክርክር ዘለዎ? ማን ርርብ ንግግር ዘለዎ? ማን ንምክንያት ዘይህሉ ቁስለታ ዘለዎ? ማን ዓይኖ ደመቓቕ ዘለዎ?

ናብ ወይን ዝረጀዱ እዮም፣ ዝተማሕረ ወይን ለምንቲ ዝሄዱ እዮም።

ወይን እንተ ቀይሕ እዩ፣ ቀለሉ ኣብ ጓንቲ እንተ ይበልጥ፣ ብልሕ እንተ ይንቀሳቐስ—ኣይትተመልከት።

በመጨረሻ ከም ሓሳን ይንክእ፣ ከም እትም ይንከርት።

ዓይንኻ ባዕዲታት ሴታት ትርእይ፣ ልብኻ ዝተጠማጠሙ ነገራት ይኣርክብ።

እውን ትሆን ከም ኣብ ማእከል ባሕሪ ዝንበር ሰብ፣ ወይ ከም ኣብ ርእሲ ዓምዲ ጀልባ ዝንበር ሰብ።

“መቐተሉኒ” ትበል፣ “እኔ ግን ኣይሕማምኩን፤ ደግሞ መቐተሉኒ ግን ኣይሰምዓኩን። መቲ ክነቐን እየ? ደጊም ክፈልጠይ እየ።”