Eyüp şöyle yanıtladı:

"Ne zamana dek beni üzecek,Sözlerinizle ezeceksiniz?

On kez oldu beni aşağılıyor,Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.

Yanlış yola sapmışsam,Bu benim suçum.

Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor,Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,

Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı,Beni ağıyla kuşattı.

"İşte, 'Zorbalık bu!' diye haykırıyorum, ama yanıt yok,Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.

Yoluma set çekti, geçemiyorum,Yollarımı karanlığa boğdu.

Üzerimden onurumu soydu,Başımdaki tacı kaldırdı.

Her yandan yıktı beni, tükendim,Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.

Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor,Beni hasım sayıyor.

Orduları üstüme üstüme geliyor,Bana karşı rampalar yapıyor,Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.

"Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı,Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.

Akrabalarım uğramaz oldu,Yakın dostlarım beni unuttu.

Evimdeki konuklarla hizmetçilerBeni yabancı sayıyor,Garip oldum gözlerinde.

Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor,Dil döksem bile.

Soluğum karımı tiksindiriyor,Kardeşlerim benden iğreniyor.

Çocuklar bile beni küçümsüyor,Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.

Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor,Sevdiklerim yüz çeviriyor.

Bir deri bir kemiğe döndüm,Ölümün eşiğine geldim.

"Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın,Çünkü Tanrının eli vurdu bana.

Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor,Etime doymuyorsunuz?

"Keşke şimdi sözlerim yazılsa,Kitaba geçseydi,

Demir kalemle, kurşunlaSonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!

Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını,Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.

Derim yok olduktan sonra,Yeni bedenimle Tanrıyı göreceğim.

Onu kendim göreceğim,Kendi gözlerimle, başkası değil.Yüreğim bayılıyor bağrımda!

Eğer, 'Sıkıntının kökü onda olduğu içinOnu kovalım' diyorsanız,

Kılıçtan korkmalısınız,Çünkü kılıç cezası öfkeli olur,O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz."